Hotspot u psa to powszechny problem, który może powodować dyskomfort i ból u naszych czworonożnych przyjaciół. Właściwe leczenie, zarówno profesjonalne, jak i domowe, może pomóc w łagodzeniu objawów i przyspieszyć gojenie. Pamiętaj, aby zawsze konsultować się z weterynarzem w przypadku podejrzenia hotspotu u swojego psa. Zapadanie tchawicy u psa (collaps tracheae) to schorzenie znane wielu właścicielom ras miniaturowych, szczególnie psów rasy Yorkshire terrier i chihuahua.. Napadowy kaszel u psa, zwłaszcza w momentach ekscytacji, dziwne „gęganie” oraz nawracające infekcje górnych dróg oddechowych występujące u dorosłych lub starszych psów ras miniaturowych, skupiają uwagę badającego lekarza Obecnie stosunkowo często rozpoznaje się nadciśnienie płucne u psów. 1 Poniższy artykuł ma pomóc w prowadzeniu pacjentów z tym rzadko spotykanym w przeszłości zaburzeniem, poprzez omówienie sposobów rozpoznawania i leczenia nadciśnienia płucnego u psów, a także przedstawienie rokowania dla pacjentów z tą chorobą. Kiedy nużeniec psi zaczyna niekontrolowany wzrost, wywołuje u Twojego psa chorobę pasożytniczą - tak zwaną nużycę. Co to jest nużyca i na czym polega leczenie nużycy – na te i inne pytania postaram się odpowiedzieć w niniejszym artykule. Dowiesz się też jakie są jej objawy i jakie leki stosuje się na nużycę. Co to jest nużyca? Zdrowie zwierząt domowych to ważny i obszerny temat. Jego podstawy musi znać każdy opiekun i opiekunka. Obowiązkiem właściciela jest dbanie o dobry stan zdrowia zwierzaka. Powinien, więc umieć rozpoznawać niepokojące objawy i znać najczęstsze choroby danego gatunku. Mniej lub bardziej poważne schorzenia wywołują wirusy i bakterie. Zatkany nos u psa: domowe sposoby Jeśli poważna przyczyna kataru u psa została wykluczona i wydzielina z psiego nosa ma niegroźny charakter, możesz sięgnąć po domowe sposoby leczenia. W przeciwieństwie do popularnego powiedzenia „Leczony katar trwa tydzień, a nieleczony siedem dni” istnieje kilka metod na radzenie sobie z zatkanym Zaćma u psa – domowe sposoby Niestety, wbrew obiegowym opiniom, nie ma domowego sposobu na powstrzymanie, a tym bardziej na zlikwidowanie zaćmy u psa. Wciąż jednak oszuści, szczególnie internetowi, żerują na ludzkiej naiwności, wykorzystując uczucia i desperację właścicieli czworonogów dotkniętych tym schorzeniem. Podając leki samodzielnie, można skrzywdzić swojego pupila i doprowadzić do nieodwracalnego uszczerbku na jego zdrowiu. Nie ma żadnych środków przeciwbólowych, które będą uniwersalne i bezpieczne dla każdego zwierzęcia, dlatego, jeśli zależy ci na zdrowiu twojego psa, od razu udaj się do gabinetu weterynaryjnego. Młodzieńcze i reumatoidalne zapalenie stawów u psa objawy. Podczas najbardziej intensywnego wzrostu zwierzęcia, a dzieje się to pomiędzy 4 a 7 miesiącem życia, może dojść do sytuacji, w której zbyt duża ilość komórek krwii – eozynofilii w szpiku kostnym, spowoduje zapalenie stawów. Jest to wtedy tak zwane eozynofilowe Ropiejące oczy u psa mogą być również sygnałem tego, że organizm pupila jest mocno osłabiony i walczy z chorobą ogólnoustrojową. Może być to również sygnał, że pies zmaga się z pasożytami wewnętrznymi lub rozpoczyna się u niego cukrzyca lub choroby wątroby. Przeczytaj również: Zapalenie ucha u psa - objawy i leczenie. wmMq. Nużeńce psie Nużeńce psie (zwykle roztocz z gatunku Demodex canis) w niewielkiej liczbie obecne są w skórze większości zdrowych psów. Są to tzw. komensale (rodzaj współżycia dwóch organizmów, z których jeden czerpie korzyści z drugiego, nie przynosząc mu ani korzyści, ani szkód). W związku z tym uznaje się je (obecne w niewielkiej ilości) za fizjologiczny składnik fauny, która kolonizuje skórę. Nużeńce bytują przede wszystkim wewnątrz mieszków włosowych, odżywiając się głównie łojem i zawartością komórek nabłonkowych. Rzadziej obecne są w gruczołach łojowych i potowych. Obok najpowszechniej występującego gatunku Demodex canis, u psów możemy mieć do czynienia z dwoma innymi: • bytującym na skórze, w okolicy ujścia mieszków włosowych; • Demodex injai, związanym dodatkowo z gruczołami łojowymi. Do rozwoju choroby dochodzi w wyniku nadmiernego, patologicznego wzrostu ilości nużeńców. Jest to związane głównie z wrodzonymi predyspozycjami organizmu do zwiększonego namnażania się pasożytów. Roztocza te przekazywane są z matki na potomstwo tuż po porodzie. Zwykle ma to miejsce podczas pielęgnacji szczeniąt, stąd miejscami predylekcyjnymi dla nużycy miejscowej są zazwyczaj okolice oczu, nosa, pyska. U większości szczeniąt nie występują objawy kliniczne. Pasożyty te nie przeżywają poza organizmem żywiciela. Najczęściej jest to schorzenie wtórne do innych przewlekłych chorób i związanych z nimi spadku odporności lub zaburzeń układu immunologicznego. Długość cyklu rozwojowego nużeńców Długość cyklu rozwojowego to około 20-35 dni. Wyróżniamy kilka stadiów rozwojowych: • wrzecionowate jaja, • larwy o 3 parach krótkich odnóży, • protopoczwarki z 6 parami odnóży, • poczwarki z 8 parami odnóży, • osobniki dorosłe (4 pary odnóży, głowa, tułów). Rasy, u których nużyca pojawia się najczęściej: Choć nużyca może pojawić się u każdego psa niezależnie od rasy, to u niektórych ras pojawia się znacznie częściej. Należą do nich: • shar pei, • buldog angielski, • buldog francuski, • west highland white terrier, • cairn terrier, • dog niemiecki, • doberman, • bokser, • owczarek niemiecki, • jamnik, • beagle, • mops, • sheltie. Nużycę wtórną u psów dorosłych powodują najczęściej: choroby endokrynologiczne (nadczynność kory nadnerczy, niedoczynność tarczycy), rozsiany proces nowotworowy, leki immunosupresyjne (np. glikokortykosteroidy), układowe choroby zakaźne, przewlekły stres, niedożywienie i cieczka. Postacie nużycy i charakterystyczne objawy kliniczne Nużyca miejscowa (ogniskowa) Nużycę miejscową (ogniskową) diagnozujemy najczęściej u młodych psów, tuż przed osiągnięciem dojrzałości płciowej. Charakterystyczne dla tej postaci jest występowanie kilku (1-5) zmian skórnych, mających postać dobrze odgraniczonych, plackowatych wyłysień. Występują również rumień, hiperpigmentacja, nadmierne złuszczanie naskórka. Mogą być obecne odlewy mieszkowe, zaskórniki (comedones) powstające w wyniku zaczopowania mieszków włosowych przez łój i komórki naskórka. Najbardziej typowa lokalizacja zmian to: • część twarzowa głowy (bardzo często zmiany na powiekach i wokół oczu – „okulary nużycowe”), • szyja, • kończyny piersiowe, • tułów (rzadziej). W przypadku wystąpienia świądu mamy do czynienia z wtórnymi infekcjami bakteryjnymi i na tle Malassezia. Na skórze pojawiają się wykwity w postaci grudek, krost i strupów. Może być obecny łojotok. W przypadku 90% psów chorych na nużycę miejscową dochodzi do samoistnego wyleczenia, natomiast w 10% występuje nasilenie i uogólnienie choroby. Nużyca uogólniona (młode psy) Najczęściej występuje u psów kilkumiesięcznych, poniżej 12 miesiąca życia (3-6 mies.). Zwykle niezbędne jest wdrożenie odpowiedniej terapii, w zależności od choroby pierwotnej. Ma to zapobiec rozwojowi choroby silnie osłabiającej organizm (zaawansowanej ciężkiej postaci nużycy krostkowej). Fakt, iż demodekoza uogólniona młodych psów pojawia się tuż przed osiągnięciem dojrzałości płciowej związane jest ze zmianami w układzie immunologicznym, gruczołach wydzielania wewnętrznego, zmianami w samej skórze zależnymi od okresu dojrzewania. Najczęściej wraz z osiągnięciem dojrzałości płciowej zmian skórne ustępują. Dotyczy to jednak głównie postaci miejscowej. Postać uogólniona nużycy znacznie rzadziej ulega samowyleczeniu. Najczęściej postać uogólniona jest następstwem uogólnienia się postaci miejscowej. Dochodzi do powiększenia wykwitów, łączenia ze sobą zmian skórnych i tworzenia tzw. blaszki naciekowej. Charakterystyczne jest występowanie stanu zapalnego na obwodzie zmian, przetok z sączącym się wysiękiem, hiperpigmentacji, krost, a następnie strupów, które pokrywają całą blaszkę. Bakteriami najczęściej wikłającymi początkowo jest Staphylococcus intermedium, a następnie: Pseudomonas spp., Proteus spp., E. coli. Zmiany mogą nasilić się i objąć całe ciało. Jeśli przybierają postać ropnych, krwotocznych ognisk o charakterze przewlekłym, może dojść do powiększenia węzłów chłonnych obwodowych, spadku masy ciała, a nawet posocznicy. Możliwy jest również przebieg łagodniejszy, tzw. „złuszczający”, gdzie nie dochodzi do wtórnych zakażeń i występują: rumień, intensywne złuszczenie naskórka, dodatkowo hiperpigmentacja. Nużyca uogólniona (psy dorosłe) Najczęściej z tą postacią mamy do czynienia u psów powyżej 4 roku życia. Związana jest z silnym spadkiem odporności, którego powodem może być przewlekły, pierwotny proces chorobowy, np. nowotworowy, choroby endokrynologiczne, jak nadczynność kory nadnerczy (hiperadrenokortycyzm) i niedoczynność tarczycy (hipotyroidyzm), układowe choroby zakaźne itd. Przebieg i objawy mogą być takie same jak przy postaci uogólnionej u młodych psów. Postać palcowa – nużyca przestrzeni międzypalcowych (pododemodekoza) Najczęściej ma ciężki przebieg. Postać ta jest bardzo trudna do wyleczenia. Może być wynikiem demodekozy skóry palców jako formy ograniczonej lub wchodzić w skład postaci uogólnionej. Możemy mieć do czynienia z różnymi objawami: • rumieniem okolic palców i przestrzeni międzypalcowych (zmiany mogą rozprzestrzeniać się jeszcze wyżej) oraz złuszczeniem naskórka. • dodatkowo mogą pojawiać się swędzenie i bolesność tych okolic, a także dochodzić do powstania zmian ropnych (powierzchownych i głębokich). Postać świądowa Nużyca przebiegająca ze świądem występuje głównie u west highland white terrierów. Specyficzne dla tej postaci jest to, iż objawy przypominają w znacznym stopniu atopowe zapalenie skóry. Jednak po wnikliwym badaniu można zauważyć, że rumień jest ograniczony do mieszków włosowych i wiąże się z występowaniem zaskórników oraz złogów łoju. Nie jest rozlany, jak przy atopii. Zmiany skórne przeważają nad świądem. Lokalizacja: twarz, małżowiny uszne, stopy, brzuch i tułów. Rozpoznawanie, diagnostyka różnicowa Jeżeli na podstawie objawów klinicznych i wieku psa możemy podejrzewać demodekozę, to w celu potwierdzenia choroby wykonujemy głęboką zeskrobinę skórną z kilku miejsc (stwierdzenie obecności licznych nużeńców) i badanie wyrwanych włosów (obecność ektopasożytów, dermatofitów, trichogram). W przypadku skóry bliznowatej, z owrzodzeniami, przetokami trudno wykonać zeskrobiny i w tym przypadku należy ją ucisnąć, co ułatwi wydobycie ropnej zawartości zmian, i wykonać badanie pod mikroskopem lub biopsję skóry. Jest to zalecane szczególnie u shar-pei. Warto pamiętać, że jest wiele jednostek chorobowych mogących dawać podobne objawy dermatologiczne, jakie obserwujemy przy nużycy. Podział tych schorzeń w zależności od rodzaju zmian, jakie występują, ilustruje tabela 1. W pierwszej kolejności należy wyeliminować właśnie te choroby, przeprowadzając dokładny wywiad środowiskowy, badanie kliniczne psa, zwrócić uwagę na czas pojawienia się pierwszych zmian, sezonowe ustępowanie, nasilenie, jak i wykonując odpowiednie badania ułatwiające rozpoznanie. Leczenie nużycy Leczenie nużycy jest trudne i złożone, zwłaszcza jeśli dotyczy postaci uogólnionej, a szczególnie ciężkiej postaci pododemodekozy (przetoki, czyraczność w przestrzeniach międzypalcowych). W przypadku postaci miejscowej nie zawsze istnieje potrzeba wdrożenia postępowania leczniczego, gdyż większość przypadków ustępuje samoistnie w ciągu kilku tygodni (6-8 tyg.). Jeśli występują jedynie delikatne zaczerwienienie skóry i przerzedzenie włosa (początkowo mogą być jedynie takie objawy), można obserwować zmiany, ale wykonując równocześnie kontrolne zeskrobiny skórne co 2-4 tygodnie, by w przypadku nieustępowania lub nasilenia się zmian zaordynować odpowiednią terapię (następstwo wtórnych zakażeń bakteryjnych na tle Malassezia). W przypadku bardziej nasilonych ognisk postaci miejscowej stosujemy szampony z nadtlenkiem benzoilu w celu „oczyszczenia mieszków włosowych” i pozbycia się nadkażeń bakteryjnych. Ropne zapalenie skóry wymaga stosowania antybiotyków przez co najmniej 3 tygodnie w przypadku ropnego powierzchownego zapalenia skóry i 4-6 tyg. w przypadku czyraczności. Wtórne zakażenia na tle Malassezia wymagają stosowania szamponów przeciwgrzybiczych lub ogólnych leków przeciwgrzybiczych. Podajemy dodatkowo preparaty witaminowo-mineralne i zawierające kwasy tłuszczowe. Pomocne są również środki stymulujące odporność. Podstawą jest zastosowanie preparatu pajęczakobójczego, w zależności od nasilenia zmian, wrażliwości psa. Terapia uzależniona jest również od doświadczeń w stosowaniu leków przez prowadzącego lekarza weterynarii. W postępowaniu przeciwko nużycy uogólnionej (bo tą głównie leczymy) stosowane są zarówno leki zarejestrowane, jak i niezarejestrowane dla psów. Do leków zarejestrowanych należą: • amitraza w roztworze o stężeniu 0,05%. Pomyślna reakcja na leczenie aż w 90% przypadków, u których ten lek został zastosowany. Możliwe są jednak silne działania niepożądane, takie jak: wymioty, apatia, obniżenie temperatury ciała, spadek ciśnienia krwi, bradykardia, świąd, erytrodemia (rumień z nasilonym złuszczeniem naskórka), wzrost poziomu cukru we krwi, śmierć. Amitraza jest inhibitorem MAO (skutki uboczne u pacjentów przyjmujących inne leki tego typu); • moksydektyna w połączeniu z imidaklopridem – preparaty spot on, aplikowane raz na miesiąc, a najlepiej częściej – co 2-3 tyg. (większa skuteczność). Skutki uboczne występują rzadko i należą do nich: łojotok, rumień, wymioty. Przy połknięciu preparatu mogą wystąpić: ataksja, drżenia, rozszerzenie źrenic, osłabienie reakcji na światło, zez, duszność, zwłaszcza u owczarków szkockich, staroangielskich i ich mieszańców. Do leków niezarejestrowanych, skutecznych w leczeniu nużycy należą: • oksym milbemycyny (0,5-2 mg/kg 1 x dz.): skuteczność 60-90%; reakcje niepożądane rzadko, zwykle miejscowe, jak: rumień, nadmierne złuszczenie oraz ogólne (łagodna i przemijajaca niezborność ruchowa, brak apetytu, wymioty, ślinienie); • moksydektyna (200-400 mikrogramów na kg x dz.): skuteczność i objawy uboczne podobne jak w przypadku oksymu milbemycyny, choć częstsze; • iwermektyna (400-600 mikrogramów na kg 1 x dz.) – skuteczność 85% przypadków; łatwa w podaniu, tania. Częste i możliwe ciężkie skutki uboczne, zwłaszcza u wrażliwych psów – owczarki szkockie i ich mieszańce; większe dawki skuteczniejsze, ale mogą spowodować nie tylko niezborność ruchową, drżenia, apatię, ale nawet śmierć. Aby postawić prawidłową diagnozę, należy pobrać zeskrobiny lub wykonać trichogram, najlepiej co 4 tygodnie, i określić liczbę roztoczy, stosunek martwych do żywych osobników dorosłych i niedojrzałych. W przypadku gdy nie ma poprawy lub nie jest ona zadowalająca, należy zmodyfikować terapię i znaleźć przyczynę pierwotną, np. niewydolność tarczycy, w wyniku której wtórnie rozwija się nużyca. Leczenie należy kontynuować do momentu 2-3 ujemnych zeskrobin wykonywanych w odstępie 2 tygodni i po miesiącu. Możliwe jest występowanie nawrotów do roku od wyleczenia. Objawy kliniczne mogą nie występować, mimo obecności roztoczy. Wtedy możemy rzadziej stosować odpowiednią terapię, w przypadku klinicznej postaci choroby uogólnionej należy postępować bardziej radykalnie. Opis przypadku nużycy u 6-miesięcznej suczki W październiku 2013 roku na konsultacji w gabinecie pojawił się mieszaniec, 6-miesięczna suka Lili. Pies był szczepiony, nieregularnie odrobaczany, odpchlany i odkleszczany. Żywiony przede wszystkim tanimi karmami marketowymi i resztkami ze stołu. Z informacji uzyskanych od właścicielki wynikało, że już w wieku ok. 3 miesięcy pojawiły się pierwsze problemy dermatologiczne. Występowały delikatne zaczerwienienia skóry, przerzedzenia sierści, łysinki okolicy pyska, dokoła oczu, brzusznej powierzchni szyi. Dodatkowo obecny był rumień, szczególnie silnie wyrażony na szyi. Pojawiał się również świąd o różnym natężeniu, częściowo uzależniony od rodzaju diety. Ogólne samopoczucie zwierzaka było bardzo dobre. Pies cały czas był wesoły, z chęcią przyjmował pokarm oraz pił. Oprócz zmian skórnych nie zaobserwowano innych odstępstw od normy. W badaniu klinicznym: temperatura 38,5 st., spojówki i błony śluzowe różowe, prawidłowo nawilżone, jama brzuszna palpacyjnie miękka i niebolesna, obwodowe węzły chłonne niepowiększone, osłuchowo brak zmian nad górnymi i dolnymi drogami oddechowymi oraz sercem. Zmiany skórne wyraźnie widoczne i uogólnione. Występował rumień, który dotyczył praktycznie całego ciała – wzdłuż kręgosłupa intensywnie zaczerwieniona skóra, okolica pyska, wokół oczu, szyi (brzuszna część), dystalnych odcinków kończyn. W mniejszym stopniu wyrażony na brzusznej części tułowia, w pachwinach, po wewnętrznej stronie ud. W tych okolicach widoczne były liczne wyłysienia i przerzedzenia sierści. Obecne były pojedyncze krosty i grudki rumieniowe. Występowało rumieniowo-woszczynowe zapalenie przewodów słuchowych. Wykonane badania: • test bibułowy – wynik ujemny; • głęboka zeskrobina skórna pobrana z dwóch miejsc – wynik dodatni, obecność żywych dorosłych nużeńców, kilka w polu widzenia. Nie wykazano obecności świerzbowców, dermatofitów. Dodatkowo wykonane badanie w lecznicy – dermatofit, test wynik ujemny. Zaordynowano terapię: • antybiotykoterapia – amoksycylina z kwasem klawunolowym w dawce 25 mg/kg co 12 h przez minimum 3 tygodnie; • Tolfedine 4% (40 mg/ml) w iniekcji w dawce 4 mg/kg co 24 h przez 3 dni; • Advocate spot on do zakraplania na skórę, do powtórzenia po 2 tygodniach; • preparat Amino Biotin zawierający biotynę, witaminy i aminokwasy egzogenne; 0,5 tabletki na dzień przez 2 mies.; • zalecono wykonanie zeskrobiny za 2-4 tygodnie. Właścicielka zdecydowała się jedynie na kilka badań i ograniczone leczenie ze względu na brak funduszy. Po 2 tygodniach terapii zaobserwowano znaczne zmniejszenie się rumienia skóry, zwłaszcza części twarzowej głowy i szyi. Natomiast w okolicy dystalnych części kończyn rumień skóry zmniejszył się nieznacznie. Rozpoczął się porost sierści, niezadowalający jedynie w okolicach dystalnych części kończyn. Zalecono antybiotykoterapię jeszcze przez 2 tygodnie i kontrolę. Zastosowano preparat Advocate i zalecono kolejną aplikację za 2 tygodnie. Po tym okresie rumień skórny był obserwowany jedynie na dystalnych odcinkach kończyn, jednakże i w tych okolicach wystąpiła wyraźna poprawa. Właścicielka nie wyraziła zgody na powtórną zeskrobinę. Zalecono regularne wizyty kontrolne i stosowanie preparatu Advocate spot on co 2 tygodnie co najmniej dwukrotnie po całkowitym ustąpieniu zmian. Właścicielka przerwała zaleconą terapię, w związku z czym po 3 miesiącach nastąpił nawrót, tym razem w znacznie bardziej nasilonym stopniu. Nawrót częściowo związany był ze spadkiem odporności w związku z pojawieniem się pierwszej cieczki. Zmiany skórne obejmowały: • małżowiny uszne zewnętrzne – wyraźny rumień; • brzuszną część szyi – intensywny rumień, łojotok i zliszajowacenie, łuszczenie naskórka; • obszar wzdłuż kręgosłupa na całej długości – intensywny rumień skóry; • kończyny tylne, po wewnętrznej stronie ud – intensywny rumień skóry, po zewnętrznej stronie – przebarwienie i rumień, intensywne łuszczenie naskórka; • kończyny przednie – zmiany skórne zlokalizowane w okolicy ramienia (głównie wyłysienia i łuszczenie naskórka); • intensywny rumień, przerzedzenia i wyłysienia sierści na dystalnych częściach kończyn przednich i tylnych. Łuszczenie naskórka. Zastosowano następującą terapię: • antybiotykoterapia – amoksycylina z kwasem klawunolowym w dawce jak poprzednio, minimum 3 tygodnie; • meloksykam w preparacie Metakam 5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań dla psów i kotów w dawce 0,2 mg/kg 2-krotnie w odstępie 48 h; • Advocate spot on do kolejnego powtórzenia za 2 tygodnie; • dietę hipoalergiczną – Royal canin hypoallergenic – przez minimum 6-8 tygodni. Po 2 tygodniach zaobserwowano poprawę, ale nie była ona tak zadowalająca jak przy pierwszym zastosowaniu. Powtórzono podanie preparatu Avocate spot on, kąpiele w szamponie jodoforowym raz w tygodniu, przedłużono antybiotykoterapię jeszcze przez 2 tygodnie. Dodatkowo zastosowano miejscowo preparat Allerderm spot on bezpośrednio na miejsca, w których skóra była intensywniej zaczerwieniona i występowało intensywne łuszczenie naskórka (wzmocnienie bariery ochronnej naskórka, nawilżenie skóry). Po następnych 2 tygodniach nie było dalszej poprawy, a zmiany skórne zaczęły się nawet rozszerzać – intensywny rumień, wyłysienia praktycznie w każdej części ciała (liczne zmiany na części twarzowej głowy, szyi, tułowiu, bokach ciała, udach, dystalnych odcinkach kończyn itd.). Intensywne łuszczenie, przebarwienia, zaskórniki, zwłaszcza w okolicy ud. W związku z tym zdecydowano o całkowitej zmianie sposobu leczenia. Do badania pobrano zeskrobinę z kilku miejsc (trzech), sporą ilość złuszczającego się naskórka. Za pomocą pęsety pobrano włosy z kilku miejsc i przekazano do laboratorium. Pasożyty, ich jaja, dermatofity są łatwo wykrywalne podczas tego badania. Jest to bardzo przydatne i proste w wykonaniu badanie w kierunku nużycy. W zeskrobinie obecne były: • odlewy mieszkowe, • Demodex canis, kilka w polu widzenia, dorosłe, martwe. W przypadku demodekozy klinicznej zwykle w zeskrobinie stwierdza się liczne dorosłe nużeńce i/lub wzrost stosunku farm niedojrzałych do dorosłych. Biorąc pod uwagę skuteczność pierwszej terapii, następnie jej ponowienie i niezadowalający efekt terapeutyczny, poszerzenie się zmian i wyniki wykonywanych zeskrobin, postanowiono zastosować iwermektynę, której skuteczność sięga aż 85% przypadków. Dodatkowo jej zaletą jest niski koszt terapii oraz łatwość podania. Wadę stanowi fakt, iż często wywołuje skutki uboczne, zwłaszcza u ras wrażliwych, jak owczarek szkocki i mieszańce. Iwermektyna nie jest zarejestrowana dla psów. Możliwe skutki uboczne to: niezborność ruchowa, apatia, ślepota, śpiączka oraz śmierć. W związku z tym najlepiej zacząć podawanie iwermektyny od mniejszej dawki i stopniowo ją zwiększać. Dawkowanie: 0,6 mg/kg co 24 h, doustnie. Rozpoczynamy od 0,05-0,1 mg/kg, w drugim dniu 0,2 mg/kg i stopniowo zwiększamy o 0,1 mg/kg, aż do osiągnięcia dawki 0,6 mg/kg. W gabinecie autora zastosowano iwermektynę w mniejszej dawce ze względu na bezpieczeństwo psa (Lili nie miała wykonywanych podstawowych badań krwi – morfologii i biochemii). Zaczęto od dawki 0,05 mg/kg per os 1 x dz. 1. dnia; 0,1 mg/kg 2. dnia; 0,2 mg/kg 3. dnia; 0,3 mg/kg 4. dnia; 0,4 mg/kg 5. dnia i tę dawkę stosowano jeszcze przez 9 dni. Terapia iwermektyną trwała łącznie 14 dni. Równocześnie zalecono: • kąpiele w szamponie Hexoderm (co 3 dni przez 2 tygodnie, następnie raz w tygodniu przez 2 miesiące, raz na 2 tygodnie przez 3 miesiące); • w celu wzmocnienia odporności preparat Vetfood immunoactive w dawce 1 kapsułka dziennie przez 2 miesiące; • efa oil – zawierający kwasy omega 3 i 6, 15 kropli na dzień przez minimum 2 miesiące; • po zakończeniu ordynacji iwermektyny, zamiast preparatu Advocate, Certifect do stałego podawania co 3 tygodnie. Po 10 dniach zauważalna była znaczna poprawa. Widoczny był porost włosa, zwłaszcza w okolicy głowy, kończyn przednich, mniej zauważalny w okolicy szyi i tułowia, okolicy ud i dystalnych odcinków tylnych łap. Oprócz porostu włosa, zmniejszył się rumień skórny w okolicy głowy i przednich łap. W okolicy bioder wyraźnie widoczne ustępowanie przebarwienia i intensywnego łuszczenia naskórka. Zastosowano iwermektynę jeszcze przez 4 dni, po których nastąpiła jeszcze wyraźniejsza poprawa stanu skóry. Rumień skóry już niewidoczny w okolicy głowy, w niewielkim stopniu w okolicy boków ciała i szyi, a nawet końców łap. Łuszczenie obecne jedynie w okolicy bioder, w nieznacznym stopniu. Przebarwienie i rumień również nieznaczny. Widoczny porost sierści w okolicach wszystkich zmian. Po zakończeniu terapii iwermektyną zaczęto podawanie Certifect spot on ze względu na fakt, iż preparat ten zawiera amitrazę. Zalecany jest również dla psów w ochronie przeciwkleszczowej. Po miesiącu od zakończenia terapii iwermektyną i dwa tygodnie po podaniu Certifectu rumień skórny zupełnie ustąpił. Miejsca poprzednich przerzedzeń i wyłysień porosły włosem. Dotyczyło to również kończyn i szyi, gdzie zmiany były mocno nasilone (występowały intensywny rumień, łuszczenie naskórka i lichenizacja). Obecnie pies przyjmuje jedynie Certifect i jest kąpany w Hexodermie (według ustalonego schematu). Nie występują żadne niepokojące objawy. Zalecono wykonanie zabiegu sterylizacji ze względu na fakt, iż postać uogólniona w dużym stopniu związana była z pojawieniem się rui i przy każdej kolejnej najprawdopodobniej będziemy mieć do czynienia z nawrotem demodekozy. Podsumowanie Nużyca jest jedną z najczęściej występujących u psów chorób skóry o charakterze zapalnym. Ta jednostka chorobowa nieraz spędza sen z powiek nie tylko lekarzom weteterynarii, ale również właścicielom zwierząt. Powodem są trudności w leczeniu tej ektoparazytozy oraz rozległość zmian i ciężkość przebiegu, zwłaszcza postaci palcowej. O skuteczności terapii, oprócz doboru właściwych dla danego pacjenta leków, decydują cierpliwość właściciela i sumienne wykonywanie zaleceń wydanych przez lekarza prowadzącego. Autor: lek. wet. Marzena Zmarlak Gabinet weterynaryjny Felican-Vet, Warszawa Streszczenie: Nużyca (demodekoza, świerzb czerwony, świerzb nużeńcowy) jest jedną z najczęściej występujących dermatoz ektopasożytniczych u psów. Występuje głównie u młodych osobników, niemal wyłącznie poniżej 12 miesiąca życia. U dorosłych zwierząt spotykana jest znacznie rzadziej, zwykle powyżej 4 roku. U tych psów towarzyszy głównie ciężkim, uogólnionym schorzeniom, w znaczny sposób upośledzającym odporność, np. niedoczynności tarczycy, nadczynności kory nadnerczy, nowotworom. W przypadku nużycy psów możemy mieć do czynienia z postaciami: miejscową, uogólnioną, nużycą palcową i świądową. Piśmiennictwo: 1. Wilkinson Harvey Atlas dermatologiczny małych zwierząt. 1996. 2. Nuttall T., Harvey Mc Keever Choroby skóry psów i kotów, kolorowy atlas i podręcznik. Galaktyka, 2010. 3. Niemand Suter Kohn B.: Praktyka kliniczna: psy. Galaktyka, 2011. 4. Dokumentacja Gabinetu Felican-Vet. Przejdź do następnej strony Nużyca u psa wywoływana jest przez roztocza Demodex canis. Sprawia, ze Twój czworonożny traci sierść, a na jego ciele można zaobserwować również inne typowe objawy jakie niesie za sobą nużyca u psa. Nużyca u psa wywoływana jest przez roztocza. To jedna z częstszych chorób skóry u psów. Sprawia, ze Twój czworonożny przyjaciel traci sierść, a na jego ciele można zaobserwować również inne typowe objawy jakie niesie za sobą nużyca u psa. nużyca u psa wywołana jest przez roztocza żyjące na jego skórze nużeniec występuje u psów o słabszym układzie odpornościowym łysienie, zaczerwieniona skóra, strupki to tylko niektóre objawy nużycy u psa istnieją dwa rodzaje nużycy u psa: miejscowa i uogólniona nużyca u psa uważana jest za niezaraźliwą nużycę u psa diagnozuje i leczy weterynarz domowe leczenie nużycy u psa powinno opierać się na zapobieganiu jej powrotom Co powoduje nużycę u psa ? Nużyca u psa wywoływana jest przez goszczące na jego ciele roztocza Demodex canis. Mieszkają one w mieszkach jego włosów. Pod mikroskopem roztocza te mają kształt cygara z ośmioma nóżkami. Roztocza obecne są na każdej psiej skórze. Nużyca u psa jest niegroźna, dopóki jego układ odpornościowy działa prawidłowo. Nużyca u psa najczęściej występuje gdy pupil ma niedojrzały układ odpornościowy. Pozwala to na szybki wzrost roztoczy na jego skórze. Nużyca u psa występuje głównie u czworonogów poniżej 18 miesiąca życia. Wraz z dojrzewaniem psa. "dojrzewa" jego układ odpornościowy. Nużyca u psa dotyka również dorosłe osobniki z osłabionym układem odpornościowym. Pies może mieć również osłabiony układ odpornościowy z uwagi na zażywane leki bądź istniejące choroby. Nużeniec u psa objawy W miarę postępu choroby nużeniec u psa objawia się: łysieniem na skórze psa tłustą skórą psa przebarwieniami skóry psa swędzeniem skóry psa występującymi strupkami na skórze psa czerwoną łuszczącą się skórą Nużyca u psa może objawiać się miejscowo np. w okolicach pyszczka oraz oczu (miejscowa nużyca u psa). Istnieje również możliwość, objawiania się nużycy u psa na całym jego ciele (uogólniona nużyca u psa). Będzie ono wtedy pokryte zaczerwienieniem, infekcjami, łuszczeniem, obrzękiem czy strupkami. Przy nużycy całego ciała, pies często traci większość, jeśli nie całą sierść. Czy nużyca u psa jest zaraźliwa ? Nie, nużyca u psa nie jest zaraźliwa dla innych zwierząt oraz ludzi. Prawdą jest, że wywołujące nużycę u psa roztocza, przekazywane są szczeniętom w ciągu kilku pierwszych dni życia przez ich matki. Jednak roztocza występują praktycznie u wszystkich psów. Kontakt psa z nużycą nie jest niebezpieczny dla innych zwierząt. Nużyca u drugiego psa może się rozwinąć dopiero w przypadku osłabionego układu odpornościowego. Dlaczego niektóre psy mają problem z układem odpornościowym ? Rozwój układu odpornościowego ma swoje genetyczne podstawy, Pies dotknięty taką chorobą ma również często dzieci borykające się z tym problemem. Nużyca u psa leczenie W zależności, nużyca u psa jest leczona samymi lekami bądź specjalistycznymi szamponami i lekami. Przypadki będące skomplikowanym stanem nużycy u psa są leczone antybiotykami. Leczenie nużycy u psa powinno odbywać się pod okiem weterynarza. Nużyca u psa leczenie domowe Nie należy podejmować się leczenia nużycy u psa na własną rękę. Weterynarz może jednak zalecić kąpiele w odpowiednich preparatach bądź korzystanie ze wskazanych maści. Po leczeniu warto pomyśleć o zapobieganiu nawrotom nużycy u psa. W tym celu można wspomóc się: Naturalnymi maściami do skóry psa z witaminą E Skin Soother Nienasyconymi kwasami tłuszczowymi Omega 3 Fish Oil Jak diagnozuje się nużycę u psa ? Lekarz weterynarii pobiera głębokie zeskroby ze skóry psa. Pobrane próbki bada pod mikroskopem w celu zdiagnozowania nużeńca u psa. Czy można zapobiec nużycy u psa ? Utrzymywanie odpowiedniej higieny i zdrowia psa może przyczynić się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia nużycy. Dbaj o odpowiednio zbilansowaną dietę pupila jak i pamiętaj o jego odpowiedniej pielęgnacji oraz odrobaczaniu. Również stres i zmiany hormonalne psa mogą mieć bezpośrednie przełożenie na jego kondycję zdrowotną. Czy nużyca u psa może zostać wyleczona ? Istnieje szansa, że układ odpornościowy młodych psów (poniżej 18 miesiąca) wzmocni się a pupil zostanie wyleczony. Nużyca u psów starszych, może okazać się trudniejsza w leczeniu. Czasem nawet niemożliwa. Jednak przy użyciu odpowiednich leków i preparatów jej skutki mogą zostać wyraźnie złagodzone. Świetnie, że zostałeś z nami do końca artykułu ! Mamy dla ciebie 5% zniżki na naturalne kosmetyki do skóry psa z kodem: BLOG Nużeniec psi to problem, który dotyczy każdego psa. Nie u wszystkich psów nużyca aktywizuje się. Co prowadzi do nużycy miejscowej bądź ogólnej? Spis treści - kliknij strzałkę Nużeniec psi – czym jest Nużeniec psi to pajęczak z rzędu roztoczy (Demodex canis), który żyje na skórze każdego psa bez względu na stan zdrowia, warunki, w jakich żyje pies czy wiek czworonoga. Nużycą (demodekoza) zaraża się każde szczenię poprzez czynności pielęgnacyjne matki czy w chwili karmienia młodych. Nużeniec psi zwyczajnie transferuje się z suki na miot, a dzieje się to już w pierwszych dniach ich życia. U zdrowych psów pasożyt nie daje żadnych objawów, jednak nużyca aktywizuje się, gdy pies zaczyna chorować i spada jego odporność. Spadek odporności to okazja do intensywnego namnażania się tego pajęczaka na skórze psa i pojawienia się szeregu różnorodnych objawów klinicznych. Nużeniec psi – czym się żywi? Nużeniec psi żywi się naskórkiem i łojem, a więc jego głównym siedliskiem są mieszki włosowe, rogowaciejąca warstwa naskórka i gruczoły produkujące łój. Nużyca u psa – objawy Jak wygląda nużyca u psa? Nużyca u psa może mieć charakter miejscowy lub przybrać postać ogólną. Nużyca u szczeniąt i młodszych psów objawia się:zarumienieniem skóryłuszczeniem się naskórka (potencjalna łuszczyca lub grzybica u psa)ubytkiem sierści wokół oczu, pyska, uszu, tułowia i na łapachNużyca w tej formie może zaniknąć samoistnie (po zakończeniu okresu wzrostu), pies się nie drapie, więc nie dochodzi do wtórnego zakażenia. Zdarza się jednak, że dochodzi do postępu choroby i nużyca u psa zmienia się w postać uogólniona nużycy u psa daje kolejne objawy, jakimi są rozszerzające, zaogniające się zmiany na skórze, dochodzi do infekcji powstałych w wyniku mechanicznego uszkadzania skóry i powiększają się węzły chłonne. U psów ras olbrzymich nużyca poza postacią uogólnioną zajmuje również przestrzenie międzypalcowe – pododemodekoza. Taka forma nużycy u psa nazywana jest właśnie nużyca palcową prowadzącą do kulawizny. Jest ona najbardziej bolesna dla zwierzęcia i odznacza się opornością w leczeniu. Spektrum objawów nużycy poszerza się o:silny świądbólrumieńpojawiają się zmiany ropne i krwiste, grudkiskóra zaczyna ciemniećmogą pojawić się krosty, strupy i zaskórniki u psaPies z powodu nasilających się objawów staje się apatyczny, nie chce jeść, jego skóra zaczyna mdło pachnieć, zwierzę gorączkuje, zaburzona zostaje gospodarka elektrolitowa, dochodzi do odwodnienia i intensyfikuje się łojotok. Nużyca u psa – diagnoza Rozpoznanie nużycy u psa nie jest procesem skomplikowanym, lecz wymaga znajomości typowych zmian skórnych mogących sugerować nużycę, a nie np. atopię. Lekarz dermatolog pobiera tkankę do badania, wybierając miejsce na ciele psa, w którym graniczą ze sobą tkanki zdrowe z chorobowo zmienionymi. Pobrana głęboka zeskrobina jest poddawana oględzinom pod mikroskopem w celu zlokalizowania któregokolwiek ze stadiów rozwojowych nużeńca – jaja, larwy, poczwarki/nimfy, osobniki dorosłe. Ich wykrycie skutkuje postawieniem diagnozy, jaką jest nużyca u psa. Lekarz może również zlecić biopsję zmienionej skóry. Nużyca u psa – leczenie Leczenie nużycy u psa związane jest z rozległością zmian na ciele zwierzęcia. Do wyleczenia zmian miejscowych lekarz zaleca preparaty roztoczobójcze, a leczenie trwa tu od miesiąca do dwóch. Terapię stosuje się do momentu, w którym po pobraniu materiału do badania nie wykrywa się żadnych pasożytów. Jeśli tkanka skóry została zainfekowana i pojawiły się infekcje wtórne bakteryjne lub grzybicze, wtedy do recepty na nużyce u psa dopisuje się leki przeciwgrzybicze lub przypadku nużycy uogólnionej leczyć trzeba nie tylko zmiany skórne, ale i zdiagnozować główną przyczynę, po której nużeniec psi się uaktywnił. Leki stosowane w leczeniu nużycy u psa to tabletki doustne, maści, kąpiele lecznicze i zastrzyki. Leczenie trwa dłużej, ale podobnie jak w postaci miejscowej nużycy wykonuje się badania kontrolne co 2-4 tygodnie, a terapię kończy się wraz z całkowitym usunięciem pasożyta. Nieleczona demodekoza i liczne wtórne zakażenia mogą doprowadzić do kłębuszkowego zapalenia nerek oraz śmiertelnej posocznicy. Nużyca u psa – zakażenie człowieka Nużeniec u psa nie jest niebezpieczny dla opiekunów zwierzęcia. Człowiek nie może się nim zarazić od psa ani pies od innego psa (poza przypadkiem przeniesienia nużeńca przez matkę na szczenięta). Nużeniec psi nie pozostaje przy życiu zbyt długo poza organizmem żywiciela, jego śmierć następuje w ciągu godziny. Nużyca u psa – podatne rasy psów Nużycą może zarazić się każdy pies, lecz są rasy szczególnie na nią narażone. Wśród nich wymienić należy:american staffordshire terrierbernardynbokserbuldog angielskibuldog francuskibulterierdalmatyńczykdobermanjamnikmopsshar peiNużyca u psa może ujawnić się w przebiegu innych chorób, na które leczone jest zwierzę: alergii (pokarmowych), chorób wirusowych i metabolicznych (cukrzyca) oraz autoimmunologicznych (AZS). Do czynników ryzyka zalicza się również długotrwały stres, zarobaczenie, niewłaściwe warunki życia psa, zaburzenia hormonalne, dieta, cieczka, laktacja czy leczenie onkologiczne. Niestety psy nie nabierają odporności na nużycę, jednak działania profilaktyczne mogą skutecznie jej J. Król, J. Cierpisz, Nużyca psów – klinika i terapia, „Medycyna Weterynaryjna” 50 (2) 1994, ( Przeczytaj inne poradniki o zdrowiu psów i kotów